Manoel Toural Quiroga (ilustración)
A existencia é un dos corpus que deberían de ser fundamentais na filosofía. Estamos seguros que xa dende tempos inmemoriais, os seres humanos tentaron comprender o sentido e a natureza da súa propia existencia. Un dos aspectos máis intrigantes da existencia é a relación que existe entre ela e o espazo.
O espazo é unha dimensión na que se desenvolve a existencia. É o lugar no que se atopan os obxectos e os seres que existen. Con todo, o espazo non é só un lugar físico. Tamén pode entenderse como un espazo conceptual, no que se desenvolven as ideas e os conceptos que utilizamos para comprender o mundo que nos rodea.
A existencia e o espazo están estreitamente relacionados. A existencia é, en certo xeito, unha manifestación do espazo. Os seres e os obxectos que existen ocupan un lugar no espazo. Ademais, a existencia non pode concibirse sen o espazo. Os seres humanos, por exemplo, existen nun mundo que está composto de espazo, tempo e materia.
Con todo, a relación entre a existencia e o espazo non é simple. A existencia non é tan só unha propiedade dos obxectos que ocupan un lugar no espazo. A existencia tamén é un fenómeno que se desenvolve no tempo. Os seres humanos, por exemplo, non só existen no espazo, senón que tamén existen ao longo do tempo. A súa existencia está marcada polo nacemento, o crecemento, o envellecemento e a morte.
Ademais, a existencia tamén implica unha relación entre os seres que existen e o espazo que os rodea. Os seres humanos, por exemplo, non existen nun baleiro. A súa existencia está condicionada polo mundo que os rodea. A súa existencia depende das relacións que establecen con outros seres humanos, coa natureza e co universo en xeral.
En concreto, a relación entre a existencia e o espazo é complexa e fundamental. A existencia é un fenómeno da natureza que se desenvolve no espazo e no tempo como entidades materiais. A existencia implica unha relación entre os seres que existen e o mundo que os rodea. A comprensión desta relación é unha necesidade axiomática para a filosofía, como capacidade analítica humana, xa que nos permite entender o sentido e a natureza de nosa propia existencia.