Bautista Pó (ilustracións)
1. Queremos cantar
as mentiras da existencia, ao desexo de Nuinte, e cortar as vías pola que
discorre a Sensatez. Aparvamento Virtual da Realidade Obxectiva. Moi propio da
Sensatez é tender redes emisores de afatamento xeral recíproco.
2. A terminoloxía
esencial da nosa poesía Será o balde ao que se chimpan as palabras aparafusadas
ás trastes das vías de abandonados ferrocarrís da Razón. Outros berros e
pegadas, as erratas do noso propio maquillaxe e a enfurecida incapacidade de
iluminar a noite, a rebelión razoada na sen razón dos nosos sentidos brota ao
intre da insolencia plasmada ao intre na boca. Vixiamos aos gardas de seguranza
da Sensatez. Pagados na actualidade polos de sempre.
3. Estamos a facer
traballos adestrados para non ser escoitados, lidos nin vistos xamais. Tirando
libremente dados ante o exército dos estúpidos que inauguran novos espazos para
establecer novos parámetros estacionais de Sensatez, que destruiremos na súa
totalidade. A Máquina do Anoxamento Xeral (MÁX) está en marcha. A provocación
textual das páxinas dos periódicos e os noticiarios televisivos da arañeira
mundial que ten atrapado e paralizado o pensamento persoal agora arderá cos
seus propios utensilios na pira da nova ollada, ate o éxtase, e ate as benzois
das árbores, gargallasen-se eternamente, mentres méxanse de riso co riso. A
páxina quere exaltar o aceno agresivo, a insónia febril, o paso como o
lóstrego, o peido perigoso, o abismo na orella, e no bisturí do tempo baleiro.
Os ancos do corazón íspense. Un Babel novo é xa audíbel se aínda desconfías e
preguntas.
A Máquina do
Anoxamento Xeral (MÁX) toma xeito!
4. Declaramos que a
marabilla de mundo foi enriquecida por unha beleza fresca: a beleza da ollada sen
ollos da cariña inocente de Nuinte.
5. Queremos cantar
á muller que ten o cu pequeno e respigón, cuxo talle ideal perfora os relos, o
mesmo reloxo abandonado á súa órbita en medio da praza. Unha nova Sensatez
disposta a ser medida coa Sensatez das súas cadeiras, coas súas pernas
reconstruídas polo noso áxiles dedos, co seu pelo adornado por zigzags de
horizonte e culleres como grelas de trigo verde. Cunhas tetas turxentes que
"na man collan", alento de rabia infinita...ou que os seus espellos
por dentro e por fora non sexan capaces de a superar en ningún caso.
É tan bela como a
síntese de todas as mulleres amalgamadas e toda a arte que a describiu ao longo
do tempo. Adoramos o cuíño novo de Jane Birkin, sempre inferior ao de Nuinte.
Ficámonos paralizados pero en pleno movemento ao contemplar a Greta Garbo nesta
marabillosa foto.
6. A Sensatez
verdadeira que traslada ao poeta, debe gastarse coas interrogacións calorosas
do abismo, coa desconfianza e coa humidade do sexo da nosa Nuinte. Servirá para
aumentar o fervor entusiasmado dos seus primeiros elementos alistados para esta
aventura sen fin.
7. Non hai ningunha
beleza posíbel no entroido da nosa loita. Ningunha obra mestra sen un carácter
encolerizado e sen sentido. A poesía debe ser unha invocación violenta contra
todas as forzas demasiado coñecidas, o berrar do home e as súas invencións de
Nuinte, o desexo de se deitar con ela.
8. Temos por
memoria un século xa pasado e mais noxo sentimos a medida que nos mergullamos
na exploración de outros séculos ...O que sentido ten o ollar sempre adiante,
desde que nos proferimos que a nosa tarefa deberá ser o de esmagar os pórticos
misteriosos imposíbel? O tempo e o Espazo
morreron onte pero morreron hoxe na nosa propia virtualidade do agora mesmo.
Vívemos xa demasiado tempo esmagados baixo o pé do todo. Ver Sensatamente cegou
o sen sentido do Absoluto. Pero para hoxe, habemos conquistado nos nosos produtos
o, ate agora eterno e omnipresente, foso do Levitan.
9. Queremos
glorificar novas combinacións, as únicas imaxes hixiénicas do mundo; o
fusilamento da Sensatez, a violación da Sensatez, o aceno destrutivo do
intratábel, as Ideas insensatas que respiran os perfumes da aleatoriedade, como
se eses fosen os da verdadeira vida, e os arquitectos da muller-Nuinte.
10. Queremos erguer
o museo sen entradas, a biblioteca de Babel.
A nosa liorta é
contra falsos moralismos, acabouse a vosa Democracia e todas as outras
covardías oportunistas e utilitarias.
11. Cantaremos en
territorios novos coa voz dos mudos. Entre grandes multitudes acantoadas polo
Traballo, por servir os vosas Praceres, ou pola rebelión; moitos coloraron a
marexada polifónica de espigas de desexo que brotan en medio das vosas cidades
modernas; a vibración nocturna dos arsenais e as dagas baixo as súas lúas
eléctricas violentas; as estacións de ferrocarril lambonas que tragan homes
cheos de fume; as fábricas colgan das nubes as fitas do seu fume; as pontes que
saltan como atletas lanzados sobre as beiras de ríos soleados; os barcos de
vapor aventureiros que cheiran o horizonte; as locomotoras de carbón,
encabuxándose nas varandas do suicida, como grandes cabalos de aceiro limita
dos por coitelos longos, e polo voo que se desliza entre as Sensateces voadoras
do Sistema. Balas de InSensatez cuxos mecenas chasquen os seus dedos mentres
izan unha bandeira invisíbel ao vento, ante o aplauso dunha multitude
entusiasmada ante tanto paradoxo.
Está na sombra do
perigo global e o imán consecuente do mundo. O percorrido amplo dunha couce
dada por un neno enfadado ao seu oponte, é o que lanzamos dentro deste
manifesto. Tombar con violencia incendiaria a vosa Arte, ese que vós sos
podedes mercar co diñeiro que lle roubades ao pobo. Ese que fala neste
manifesto. Polo cal hoxe Nuinte chamounos á construción das Nova Armas, porque
queremos que Nuinte ela mesma, entregue a arañeira mundial da súa gangrena aos
novos mestres, sen entreperna arqueolóxica ancorada na industria de sexo, de
guías turísticas lixo, e de ate agora descoñecida oquedade.
O home, el mesmo,
foi demasiado tempo un grande museo consubstancial á historia. Conxura que de
repente transforma a lama no que a Sensatez transmite antenas en vez de homes..
Queremos substituír
os camposantos innumerábeis que cobren os espazos da nosa vida con museos
mobles que medren da corrente xerada polo ruído que sae de entre as fendas das
vosas verdades maculadas e os ovos dos vosos iluminados próceres.
Os museos, os
camposantos! ...Sinceramente, idénticos e sinónimos. Empurróns sinistros dos
corpos que non saben o un do outro. Grandes dormitorios públicos onde uns
dormen para sempre ao lado de si mesmos. Tomamos partido por seres odiados ou
descoñecidos. A ferocidade recíproca de pintores e de escultores que mátanse
dun o outro con liñas e cores na mesma galería dos seus actos.
Non se puideran
atopar xunto cas pinturas vellas dos museos, as nosas obras sen mensaxe, ao
lado dos contorsións vergoñentas deses artistas que xa están nos museos.
Vangardistas que ergueron barreiras intransitábeis ao seu desexo para expresar
enteiramente o seu soño?
A Sensatez
transmitiu non só parálise, contidos recíprocos no seu contido e no acto
falseamento das súas formas imaxinarias. A Sensatez vende; xurde non dunha só
voz que chora no deserto, pero do cadrado e o rectángulo -cacofonías- e a
confusión que xorden do entrapallar as cancións de moitos sepulcros
institucionais.
El, aínda xordo
transmite como a lava do belisco. A arte libera o marco, pódese visitar unha
vez ao ano como os mortos son visitados unha vez ao ano....
Podemos aceitar ese
calco!
Podemos concibir
aínda que florece unha vez ao ano a Xioconda!...
Pero nós non
podemos admitir que as nosas miserias, o noso fráxil valor, o noso desacougo se
poda deixar caer por alá de vez en cando! ...Quere vostede ser envelenado?
Quere vostede podrecerse ?
Para admirar e
sentir como estas pinturas vellas educan a nosa sensibilidade nunha urna
funeraria, en vez de esparexer as cinzas ao vento aleatorio do intre. Adiántese
, con novos moldes violentos á creación coa acción instantánea. Significa seica
que vostede así, malgasta o mellor de vostede mesmo nunha admiración inútil do
pasado.
Debemos saír do
esgotamento e prostración xeral, diminuídos, esmagados?
De feito a
frecuencia de museos, de bibliotecas e de academias (eses camposantos de
esforzos malgastados, eses calvarios de soños crucificados, eses catálogos de
impulsos rotos!...) son para o artista o que a tutela prolongada de pais é para
mozos intelixentes.
Para o morrer, do
artista inválido, do artista preso, abonda. Desde que o pasado está prohibida
velaí están mortos na paisaxe sepulcral dó futuro, é posíbel que haxa un
ungüento para as súas feridas nos soños marabillosos dun futuro
incoherente....Pero nós non queremos nada deles!
O vivir perde o seu
sentido en tanto encanto instalase na posteridade!
Abonda de razóns!
Permita que o bo
sexa incendiario e que lle mostre os seus dedos carbonizados!
...Aquí, eles son!
Aquí velaí son!
...A soma que
construímos amorease como mistos dentro das bibliotecas!
Deixe muíñas nas
súas visitas ate asolagar as salgas dous museos!
...Alá van as loas
gloriosas, aboiando á deriva, como lápidas!
Tome os alfinetes e
os martelos!
Socave os cimentos
das cidades venerábeis!
Nós amablemente
chimpámonos de cabeza na papeleira cos nosos manuscritos inútiles! ...Eles
virán despois que nós de lonxe, de todas partes, encabuxándose no ritmo lixeiro
dos seus primeiros poemas perfectos, rabuñando o ar con dedos torcidos, ulindo
á portas das academias o olor noxento dos nosos intelectos que podrecen xa no
destino da nada. Eles vanse de volta ás catacumbas das súas bibliotecas, que
nós encheremos previamente, de caixas de mistos.
Pero nós non
estaremos alá. Eles, cando por fin nos atopen, nalgunha noite de inverno, baixo
un hangar triste no que a chuvia musical nos abrace co seu résgueo aleatorio,
Erguidos polos nosos ollos de avión infinito.
Perigosas as nosas
obras serán entregadas irremisiblemente ao lume do noso voo que escintila
ledamente mentres tortura as súas imaxes tan Sensatas gardadas en museos tan
lóxicos e entretidos para o encaixonamento universal.
Eles reunirán a
unha multitude o redor de nós, alasando coa angustia e a xenreira, e todo
exasperado polo noso valor incansábel saltará das súas caixiñas, creran
salvarnos con todo amor e admiración no corazóns. E a Fame, forte e san,
brillará nos seus ollos. Para nesta arte nova de día e idade non pode ser nada
pero un alimento perfumado con cinco mil novas estacións do ano Descavilladas.
Vostede sobordou
grandes tesouros, os tesouros da enerxía, do amor, do valor e cobizoso Fai,
desvairadamente, inumerabelmente, alasantemente, entrega -senos con todos os
sentidos para os perder, felizmente.
Escóitanos !
Nós non temos
respiración.
...O noso corazón
non palpita da forma acostumada!
Pero aliméntao a
fogueira dos vosos libros, non desprezo, na présa de non chegar a ningunha
parte!
...Está Vostede
atordado?
Iso é porque
vostede nin lembra que está vivo!
En riba no moño do
mundo, unha vez máis nós lanzamos o noso desafío á Verdade!
As súas obxeccións?
Abondo!
Abondo!
Eu seino!
Suficiente, xusto!
Sabemos abondo ben
o que a nosa sentenza significa, a intelixencia falsa afirma.- Somos únicos,
di, o resumo e a extensión da nosa audiencia.- Se cadra!
Permita ser tan!
...O que importa?
...Pero nós non
queremos escoitar!
Teña coidado con
repetir estas palabras de má reputación!
Erga a vista só
para ver que día fai!
Nunca deixe de
levala alta!
En riba no bucle do
mundo, unha vez mais nós lanzamos o noso desafío á Verdade!
Vostede é o meu ollo
de cine.
Son un texto
mecánico.
Vostede, unha
máquina próxima, pódeme mostrar o mundo como só nós o podemos ver.