Deberíamos de saber que movemos os intres en vista do momento estrutural dos sentidos. Disposición transparente que consiste en examinar o non saber dun fenómeno elaborado antes de construír a palabra que se ha de empregar para describir o recordo. Analoxía da disposición de ser achado e tempo, que sen embargo, é comezo da comprensión positiva do ser e sempre pretender estar no limite exacto do concepto das formas descubertas ou aínda por descubrir Estamos seguros de que a percepción nunca foi nen é un invento. A materia é canto se queira, aínda mesmo sen coñecer o horizonte tanto na sua verticalidade como horizontalidade. Os sentidos sobre o sentido nunca deixan de ser palabra, motivo da forma para asi fixar o sentido. Estraño factum da negatividade.
O que hai é categoría do recordo respecto do seu ser, contraste que cobra o seu significado na latencia de determinar a realidade ante a imposibilidade de estar aquí, nós mesmos ou aquilo que non sabemos conquistar para ser chamada ante o feito de estar en nós na imposibilidade de non ser.