Alfredo Fillar
Marina Dap (ilustracións)
a todas as rapazas
que se educan en colexios de monxas
INTRODUCCIÓN
ACTO DUN SEGUNDO 
Horas máis tarde, Descargamos nalgún lugar descoñecido para min, todos os cabalos que non lle gustaban ao maquinista, por lle ser descoñecidos para el; os naturais deses lugares semellaban estarnos a esperar e aínda que non os puiden ver con claridade se que recolleron con rapidez a todos os cabalos que habíamos abandonado e xa, cando nos afastábamos puiden ver como acendera unha grande fogueira con eles. No que eu me sentara, ao comezo non me fora sacado. É unha mágoa que non puidese recoñecer a aqueles seres tan primitivos e que me semellaba estar presos dun terror descoñecido para min. Eles fixeron-me sentir como preso nunha cadea na que todos sabían que fora metida nela debida á miña inocencia. É desde esta cadea desde onde estou a comezar a escribir estas liñas. Esta cadea era unha illa abandonada de día, pero os seus defensores sempre voltaban de noite, ao lonxe vían-se os habitantes dunha cidade continental grande ou a unión era unha unión libre, tamén citeime cunha das súas mulleres para facer o amor. Eu sabia que teñen púa, ase para traer detrás ao meu exilio a colección máis espléndida de pentes de mulleres que había no mundo do celuloide. Estou triste, á escala de pedra inestimábel e máis transparente, cubrímola. Ofrecín esta colección de lembranzas e lóstregos, ao que este farto dos meus "tíos", o conciliábulo destinguido, no cal o seu lugar fai durante pasen o tempo con pelas dun indio asomado á xanela.
Marina Dap (ilustracións)
a todas as rapazas
que se educan en colexios de monxas
Coñecía a un rei
endebedado
e con demencia
recocida,
que consentiu en ser
republicano
É a literatura renovada polos distintos estados do cerebro?
Polos distintos estados do corazón, máis que pola forma ou o tema?; ás veces é
polas grandes sensacións que un ten coas súas cadeas, a relixión é a etapa da
humanidade na que a covardía é levada ao seu extremo? É a arte de ser tamén
eta-pa. Ou Tega? Feiras da arte que non perdeu a súa razón de existir, el
perdeu o VALOR. Hai que estar á defensiva, non emitir ningún xuízo, nada que
teña que ver coa razón. Non hai defensa porque toda é asunción, e cando non
digo un xuízo, desexo dicir que a visión pasada non tivese máis razón, do xuízo
ou da defensa, o que non serán capaces de facer cos demais polas futuras
visións. A nova visión é unha xubilación, un troco de residencia, un entrar
noutro lugar, para desaparecer. As explicacións son que alá terante moi confortablemente, sen saír das
ordenanzas establecidas, iso por suposto, son: Golfiño quente, golfiño frixo,
nun cuarto de baño con auga xeada. Hai tamén, o benestar das explicacións: a
inclinación/caída está con seguranza, non a inclinación/ungüento isto é un
equilibrio inestábel. Quietude que ven da opción e a opción é unha invención.
Vostede está acostumado a amañar as ideas, as sensacións, como distribuír
obxectos nun apartamento. Alá non hai destrución, pero tampouco non- construción.
Invencións: xogos con alcol. Novos xogos, novas regulas. Os traballos e os
xogos con alcol, xogando como xogaba cando era neno, vivir tanto como de seu
aínda estivese a traballar. Cando teña o seu primeiro desengano ninguén lle
dará ningunha explicación se seica, algunha pastilliña. Olla a vida como se
fose un dicionario. Para dicir: isto está ben, isto está espléndido! A desgraza
máis grande dos homes é escoller sempre o que é correcto e o correcto é;
escoller. Para sacar o verbo que é, para facer o baleiro con unha máquina
pneumática, bomba de succión, que renovará os glóbulos vermellos do seu sangue!
O maquillador sempre estará preparado para lle evitar a vostede, ese desexo que
aínda ten por comer diamantes. El é dono dalgunhas mallas dispares e daquelas
sensacións inxenuas, el é simple e mol; el fai xogos malabares con todos os
obxectos que lle corresponden e que están sempre baixo a súa benzón; el desexa
facer xogos malabares soamente? el non aprendeu calquera cousa sen que lla
inventasen antes. O maquillaxe non é unha clase de equipaxe. Non é necesario
crer que a ausencia de principios saca o punto da axuda da vida. A explicación
é sempre insípida é sempre falsa. Está sobre un punto de vista, desenvolvo os
súbditos, pero a esencia é ter suavidade. Estou asombrado por esta necesidade
que ten a xente por encetar. Supoño que o charlatán que vostede re-presenta,
desexa beber o lume, soamente atopo que o xogo sexa demasiado duro, brutal e
cheo de obstáculos, vostede tenta ser vostede, algún dos que lle acompañan non
dubide, que se escapase: vostede sopra! Sen embargo, deixe-nos co pavimentemos,
os outros non son abondo fortes e isto está listo para que vostede dea un paso
ao fronte e comece a xogar coas nosas palabras, non por medo nin tampouco non
por demostrar nada aos seus fillos. A preocupación relixiosa é soamente, é un
número cunha forma inventada por calquera persoa con imaxinación. A pela que ao
nacer lle forzaron escoller.
ACTO DUN SEGUNDO
Fun nunha viaxe no tren máis lento e fermoso que foi construído
xamais; a característica estraña, era que non tiña asentos, e en vez de
pasaxeiros levaba pezas de xadrez xigantes, dispostas nos distintos vagóns/taboleiro! O condutor do
tren era un perito xogador de xadrez, antes de iniciar a mar-cha convidoume a
xogar unha partida sentados no chan da estación, levaba sempre enriba un
diminuto taboleiro cunhas diminutas pezas. O que facía imposíbel que ninguén
puidese atreverse a xogar con el. Situacións semellantes a esta son as que
fixeran do maquinista un xogador tan perito. Un longo asubío anunciou a próxima
saída do tren. O maquinista des-pediuse cun amplo sorriso e, encanto a min,
desexando que o tren saíse o antes posíbel e que non se demorase pola miña
culpa, subín a un vagón e me sentei na
garupa dun dos cabalos de xadrez que primeiro atopei.
Horas máis tarde, Descargamos nalgún lugar descoñecido para min, todos os cabalos que non lle gustaban ao maquinista, por lle ser descoñecidos para el; os naturais deses lugares semellaban estarnos a esperar e aínda que non os puiden ver con claridade se que recolleron con rapidez a todos os cabalos que habíamos abandonado e xa, cando nos afastábamos puiden ver como acendera unha grande fogueira con eles. No que eu me sentara, ao comezo non me fora sacado. É unha mágoa que non puidese recoñecer a aqueles seres tan primitivos e que me semellaba estar presos dun terror descoñecido para min. Eles fixeron-me sentir como preso nunha cadea na que todos sabían que fora metida nela debida á miña inocencia. É desde esta cadea desde onde estou a comezar a escribir estas liñas. Esta cadea era unha illa abandonada de día, pero os seus defensores sempre voltaban de noite, ao lonxe vían-se os habitantes dunha cidade continental grande ou a unión era unha unión libre, tamén citeime cunha das súas mulleres para facer o amor. Eu sabia que teñen púa, ase para traer detrás ao meu exilio a colección máis espléndida de pentes de mulleres que había no mundo do celuloide. Estou triste, á escala de pedra inestimábel e máis transparente, cubrímola. Ofrecín esta colección de lembranzas e lóstregos, ao que este farto dos meus "tíos", o conciliábulo destinguido, no cal o seu lugar fai durante pasen o tempo con pelas dun indio asomado á xanela.
continuará