Manoel Toural Quiroga
TEQU (ilustracións)
O deserto existe como espazo inmenso e aparentemente inerte,
adquire unha calidade consciente, entendendo o paso do tempo, a historia ou a
experiencia humana. Que as cousas poden parecer carecer de sentido, pero todos
sabemos que o incomprensible non sempre é alleo á verdade. Hai realidades que
non se poden deducir na súa totalidade, como a forma do vento ou o xeito en que
a area muda sen nunca perder a súa esencia. O sentido, ás veces, non é máis ca
un espellismo que cambia segundo quen o mire.
Hai palabras que non nos atrevemos a deixar escritas, porque
sabemos que o papel é un territorio fráxil, tan inexacto e volátil coma os
pensamentos que nel se depositan. Mais, malia a súa fraxilidade, segue sendo
testemuño da necesidade humana de nomear, de capturar o inasible. As cousas
deben ser contempladas, pois nelas habita unha verdade que non sempre pode ser
dita, mais que os nenos, na súa inocencia, intúen sen necesidade de palabras.
Eles, sen ser conscientes, poden ver o que os adultos esqueceron: que a esencia
do mundo non é máis que un xogo de sombras e luces, de ausencias e presenzas.
O que semella ser, continuará a semellar. Mais a aparencia
non é verdade. Non todo o que nomeamos existe tal e como o entendemos. Non é
posible que os rapaces sexan seis simplemente porque o digamos, do mesmo xeito
que non podemos ordenar ás estrelas que debuxen o ceo ao noso gusto. O nomear
non sempre é crear, e a realidade, ás veces, négase a encaixar na linguaxe.
Os corpos, as persoas, as lembranzas, non son só seres nin
só obxectos. Eles mesmos son lugares. Levan consigo xeografías invisibles,
paisaxes íntimas que se desprazan con cada paso. Habitan espazos pero tamén os
crean. Son movemento e permanencia ao mesmo tempo, iguais ás pegadas que quedan
na area antes de que o vento as borre.
A exactitude serve para poñer orde no caos, para facer que
todo pareza estar no seu sitio antes de que os reloxos se apaguen. Mais, que é
o tempo sen quen o mida? Sabemos que cada cousa ten o seu lugar, pero tamén
sabemos que ese lugar non é sempre o mesmo. No primeiro recuncho das palabras
hai unha caixa pechada, un deserto contido. E se fose posible que os sillóns
soubesen? Se tivesen memoria, se comprendesen o sentido oculto da existencia,
saberían que a realidade non é fixa. Saberían o que saben os remeiros cando
deciden quitarse a roupa antes de saír á rúa: que ás veces hai que espirse para
comprender o mundo, deixar atrás as capas que nos agochan, entregarnos á
procura de novas formas de existencia.
E ao final, queda unha única pregunta: quen sabe realmente o
que hai que saber en cada momento? Existe alguén capaz de discernir, sen dúbida
algunha, o que é certo e o que non? Ou vivimos todos navegando nun océano de
incertezas, construíndo verdades efémeras que desaparecen co tempo, coma
pegadas sobre a area do deserto?
