Loman T
TEQU (ilustraciós)
Un diálogo co pasado, coa memoria e coa despedida inevitable. A chuvia, a danza do bosque e a paisaxe funcionan como símbolos dun tránsito inexorable cara ao esquecemento. O "querido camarada", coma todos, está destinado a desaparecer na roda do tempo.
Á túa aldea e ás súas videiras, ás carretas que avanzan na néboa,
á sombra da morte que aínda ignoras,
querido camarada, que se pode facer?
O noso encontro é novo esta tarde,
mais o final é sempre o mesmo.
A paisaxe alonga o seu adeus
coma un río que xa non nos pertence.
Non hai outro camiño que a danza do bosque,
un trineo deslizándose sobre a chuvia,
a memoria afundíndose no esquecemento.
Viches demasiado nalgún cuarto escuro,
onde os días se evaporan como fume.
Sabes mellor que ninguén
que a chuvia e a danza do bosque
serán para sempre.
somos apenas pasaxeiros efémeros,
ventos que sopran despois da despedida,
sombras que marchan sen promesas.
O teu anxo bébedo bailou con Deus,
mentres a lúa derramaba os seus remos sobre os campos.
E ti, coma ela,
arrastrado por augas invisibles,
voaches cara a ningures.
O vodka queimou na túa gorxa
coma a neve sobre a pel.
Non houbo outro camiño
que perderse na roda do tempo,
que brindar polo mundo e a súa embriaguez,
que abrazar a noite coa última alegría.
Porque neste mundo,
todos somos pasaxeiros efémeros,
sombras que bailan sobre a fronteira do esquecemento.