Loman
T
TEQU (ilustracións)
TEQU (ilustracións)
Monólogo fragmentario onde a voz dunha persoa (home, muller?) esgotada percorre os labirintos da súa memoria, da culpa e da esperanza rota. Sen respostas claras, só quedan as pegadas dun tempo que xa non volverá e a pulsión de seguir adiante, entre sombras e silencios.Espazo escénico:
Lugar gris. Ao fondo, unha vella cadeira metálica, unha mesa pequena cun vaso baleiro e unha radio transistor rota. No chan, un abrigo pendurado, gastado, como se alguén marchase sen tempo de volver buscalo. A luz vén dende fóra, como ao final dunha tarde que se nega a desaparecer. O tic tac dun reloxo resoa lonxe durante toda a representación. A escena está envolta en penumbra e po.
Iluminación:
Inicio con luz cenital fría, azulada, que apenas vai iluminar a figura no centro. Ao longo do monólogo, a luz cambia con intensidade e cor segundo os estados emocionais. Nos momentos máis íntimos, vai ir desaparecendo ata quedar só unha lámpada amarela sobre a mesa. Ao final, só un reflexo lixeiro no vaso.
(A persoa olla cara ao chan. A súa voz é baixa, case apagada. Os seus movementos son mínimos, pero intensos.)
...Para que serven os cartos se a vida se enriquece de golpe ca mocidade e logo desaparece sen deixar máis cun rumor? (Pausa) Que queda? Só o rumor de fuxir. Para que precisamos xente o redor onde non hai sitio para ela? onde xa ninguén lles chama polo nome? Ou quizais si o hai, pero xa non importa. Quizais fago isto para encher o baleiro. Ou quizais… xa non importa.
(Recolle o abrigo do chan e vaino colocar sobre a cadeira, como se fose vestir unha sombra)
Dicía alguén, hai tempo, que todo é un ciclo. Pero a min cústame ver círculos onde só vexo liñas rotas. [A luz móvese lentamente polo escenario, coma se o tempo cobrase vida dentro do espazo] Este lugar está tan afastado dos soños coma o ceo dunha mina. Este lugar, este traballo—traballo normal, rutina exacta—, esta rutina sen conciencia... todo semella afastado dos soños, como unha illa rodeada de silencio. [Fica calado, un segundo. Mira a radio rota. Tocaa con coidado] Pero aquí... isto... isto é só o eco dunha cousa que nunca chegou a ser. E ti, si, ti... que fas aquí? Levas o pasado pendurado ao pescozo coma unha áncora. E aínda preguntas por que non avanzas?
Quizais deberiamos aprender a vivir cos nosos erros, co que queda deles. Este meteorito que caeu, o último, non trouxo ciencia nin gloria. Trouxo silencio. E quizais, quizais iso é o que queda. O silencio. Non hai redención, só hábito. Acontece algo cando un meteorito cae: non é só o impacto, é o que queda logo. E agora que todo está quieto por un instante, só penso: quen lle puxo nome a esta sensación de estar ausente?. Se levanto a man. Todo se detén por un instante.
[A luz descende lixeiramente. Comeza un ruído de vento suave, case imperceptible]
O que chamamos destino... que é? Un reflexo? Un espello rachado? Como se vive con algo que nunca se presenta, pero sempre pesa? O tempo pasa e todo nos empurra cara ao mesmo punto, coma se fosemos reciclados polo universo, sen dereito a opción.
Hai quen vive da promesa dun soño. Outros, da súa ausencia. Ninguén di se ao final hai un premio, se hai un lugar onde descansar sen remordemento. Só sei que todo parece estar colocado de forma estraña, coma se alguén tivese feito as regras despois de perder a razón.
(Silencio breve. Un movemento lento, como se algo no corpo do personaxe se quebrase levemente.)
Quixen ser algo, non sei que. Alguén que atravesa os espazos prohibidos buscando unha resposta, ou tan só unha emoción auténtica. A vida foi un campo minado de ilusións, e aquí estou, medindo o que queda con manómetros da conciencia, con aparellos que nin sequera sei usar.
Non quero aplausos. Tampouco quero comprensión. Nin voces que me digan que todo irá ben. Iso xa o escoitei. Só me interesa entender por que algúns camiñan sen rumbo e outros quedan pegados ao chan como se fosen raíces mortas.
Moitas veces pensei que a persoa que tiña ao lado non era máis que un reflexo meu. Non sei se o amor era amor ou só supervivencia compartida. Algúns falaban de premios, de destinos escritos, de triángulos invisibles que unían as cousas. Eu só vía lama e fume. E silencio.
E agora, aquí, todo é tan vello coma nós. Crecen flores ás veces, si, pero tamén se apagan sen aviso. Quen somos? Quen fomos? Quen queda cando todo marcha? Hai fillos que non volverán e preguntas que ninguén responde. Lembro cando alguén me preguntou canto custaba un galo. Non souben responder. E iso, de forma estraña, definiu algo en min.
A vida, penso, está feita de pequenas mortes que se acumulan. Non son espectaculares, non levan nome, nin teñen sepultura. Só están aí, agardando. Por iso este inventario, esta lista mental de días mortos. Algúns esqueceron o que é vivir. Outros nunca o souberon. E eu… estou no medio, cunha mochila chea de silencios.
(Suspira. Mira ao baleiro.)
Quizais alguén máis decida marchar. Quizais eu tamén. Pero antes, antes... quería que alguén me escoitase dicir isto. Só iso.
Ese destino... ese que lle poñemos nome como se fose unha persoa. Como se fose alguén que se puidese mirar aos ollos. Como vivir con algo que sempre está, pero nunca responde?
[Diríxese á mesa, e coloca enriba dela un caderno pechado.]
Volvemos unha e outra vez aos mesmos puntos. Á ollar. Á casa. Ao medo. Á culpa. Pero non cambiamos. Nunca.
[Abre o caderno. Bate por páxinas baleiras. Como se fose un diario onde nunca se chegou a escribir.]
Hai quen soña. Hai quen non se atreve. Eu só quería algo cativo. Non gloria. Non xustiza. Algo que ardese o tempo xusto para que fixese luz.
[Mira cara á platea. A súa voz intensifícase, cargada.]
Non hai inmortais. Só verdades íntimas que nos queiman. Só manómetros para medir o que xa está roto.
[Aponta cara á radio, que emite un estalo ao azar. Breve.]
Non quero admiración. Non quero explicacións. Só quero entender por que seguimos aquí, por que camiñamos sen avanzar, por que todo isto —o que chamamos vida— se parece tanto a un cuarto pechado.
[Entra unha luz cálida dende un lateral. Como unha lembranza.]
Ela (ou el) estaba alí. Sempre. Nunca souben que quería. Nin se eu quería algo dela. Só pensaba se tiña sentido auscultar un corpo só para decatarse de que xa estaba frío.
[Pausa longa. A luz comeza a apagarse lentamente, quedando só a da lámpada de mesa.]
A mirada —ese lugar sen nome— é vella. Como nós. Como as flores que medran e morren sen ser vistas. Como as historias sen páxinas. Como as fillas que marchan e non volven.
Alguén me preguntou un día canto custa un galo. Non souben responder. E quizais por iso, esa persoa decidiu marchar.
[Pausa. Apaga a lámpada. Agora só queda unha luz moi tenue sobre o vaso baleiro.]
A vida faise de pequenas mortes. A maioría sen nome. Este é o meu inventario. Días mortos. Mortos días. Todo o que nunca foi. Todo o que xa non será.
[Silencio.]
(Susurra, apenas audible)
...e ti, ti que escoitas... levas tamén o teu inventario?
[Luz fóra. Só queda o tic tac do reloxo]