Elsa Riol
Istan Die (ilustracións)
Desde o silencio imposto das
normas científicas até a liberdade dos vieiros da palabra, este texto propón
unha travesía semellante á dun río que busca o seu curso entre coutos e leiras.
Porque tamén o pensamento precisa falalo como Rosalía falaba a dor: con forma, con verdade, sen cancelas.Escribir. Ese xesto primeiro do que busca comprender o mundo. Mais cando se escribe dende a ciencia, cando a linguaxe se pon ao servizo do coñecemento, o xesto muda. Vólvese máis coidadoso, máis contido. Como se a verdade, para ser escoitada, tivese que falar en voz baixa e vestir roupa neutra. Como se dicir algo certo implicase renunciar a dicilo con beleza.
Calquera persoa que se adentra
nos vieiros da investigación descobre axiña os seus lindes: palabras
autorizadas, formas impostas, tons impersoais. Ensínaselle que a primeira regra
do saber é calar o “eu”, que a emoción debe deixar paso ao método, que o
pensamento debe avanzar en liña recta, sen se deter en imaxes, dúbidas nin
preguntas demasiado humanas.
E con todo, no saber hai sempre
unha fenda. Unha fisura pola que se coan o desexo, a incerteza, a necesidade de
nomear. Porque investigar tamén é un acto íntimo. Que é a ciencia, se non un
xeito de consolo, de rebeldía, un diálogo co descoñecido? Non nace acaso todo
descubrimento dunha pregunta que nos doe ou nos fascina?
A linguaxe científica —esa que
presume de neutralidade, que se arma de exactitude e recea da metáfora— esquece
ás veces que foi inventada por seres de carne e pensamento. Mesmo os números,
se os escoitamos ben, teñen un ritmo, un latexar.
Istan Die (ilustracións)
Porque tamén o pensamento precisa falalo como Rosalía falaba a dor: con forma, con verdade, sen cancelas.Escribir. Ese xesto primeiro do que busca comprender o mundo. Mais cando se escribe dende a ciencia, cando a linguaxe se pon ao servizo do coñecemento, o xesto muda. Vólvese máis coidadoso, máis contido. Como se a verdade, para ser escoitada, tivese que falar en voz baixa e vestir roupa neutra. Como se dicir algo certo implicase renunciar a dicilo con beleza.