Xerardo Cela (ilustracións)
A cor das bágoas é como calquera pedra. Agora que sinto respirar o vento da luz, O teu corazón, a tetiña que vive dos meus latexos e do túnel e o deserto de cada dor. Aquilo era sorrir, un xiro espiral sen respirar. Luz da saliva onde o silencio espera que por unha vez as palabras deixen de ser espadas ou luvas.
Que pronto
Brazos ou sombra
tendida na túa humidade
un paxaro que non é pensamento
ao borde da carne que é a bágoa
amado fondo aquedado
No peito ao calar
sol ou vida que agora nace
ar cando a forma nos atopa
precipicio coa súa fixeza
que nunca abra de se acabar
burbullas e círculos que se extinguen
como música co mar coa chuvia
ti aí con mans novas
entre dúas veas de corpos
Xa tarde sen velenos
case segredo e tempo
beizos do sangue onde as caricias
son espuma dese limite con luz própria
achado que somos ardente nube
auga como pregunta o momento
no que ao marcharme é respiración
amoroso ferro no fondo do equilibrio
Aproximase a paisaxe como a vida
A súa ollada esa marabilla
un paxaro abordando o equilibrio
é pensamento de sombra recente
que a penas toca un extremo do teu beizo
en silencio todo o corpo
dobrando fráxil unha lembranza
das mans fortalezas case pó de tres desexos
1
Sopra no camiño unha idea unha canción
que dá o calor meniña de pelo solto antes do vento
peixe mol do luscofusco que sinto respirar
o lume escoita invadíndonos na meixela
o máis alleo barco música dos meus oídos humedecidos
pola cena dos ollos treboada polas arterias
no cofe da noite ese peite da túa pele
tremor que unhas mans doces sen destino
acocha a túa ollada amada corpo de río
doce almofada onde o papel estala
leito amante que me quere para ser a montaña
do teu ventre onde aínda existen as pedras
de cristal máxico e salgado do amor como mañá
sendo o hoxe eterno como un pozo íntimo
2
Ves no celeste rumor do teu peito
entraña de lóstrego beixo e limite
última folla coa lentitude da carne
detida pluma agora espido e ollada
sempre o teu pescozo fermoso que treme
doce sempre como xanela aberta
corazón co son zumento das preguntas
e as respostas lago dos teus ollos que semellan
tocar como o desexo e o limón ao albor
deleite nos meus beixos ven a túa pegada de lapa
onde espello e fondo é a raia da existencia
para nos reencontrar no meio dunha chuvia
que quere saber cál é a beiramar dos amantes
e que gardo entre os feitos invisíbeis
3
Hai óxidos na noite que nos vai afastando
espallados nuns brazos transparentes
apegadizos e belido agora detidos os dous
en ciclo dual e hermético onde as nubes
son as pestanas dun novo abalo
ante a farna descoñecida que só nos esquece
realidade cando paseamos ante o paxaro e o muiñiño
onde o café das apertas deixou de se moer
medrou de novo o río sobre os anos entre o ruído
gasto das sementes dos reloxos francidos e eco
plenitude dun aloumiño que se volta día e caluga
adeus como pólas de carballo presencia simplemente
o peso do silencio atrapado no lenzo
tendido como unha praia que nos estrebuxa de tolemia.