Jeanne Bucard
Drama I
Con todo iso I
Drama II
Con todo iso
II
Drama III
Con todo iso
III
Drama IV
Con todo iso
IV
As
PALABRAS
Polo seu labor
Asasinan a sensibilidade.
Drama V
Con todo iso
V
Drama VI
Con todo iso
VI
As
PALABRAS
Drama VII
Con todo iso
VII
O DISCURSO
Drama VIII
Con todo iso VIII
Drama IX
Con todo iso
IX
Drama X
Con todo iso
X
Drama XI
Con todo iso
XI
Drama XII
XII
Drama XIII |
A dilatación do verso sen estar acostumados aos diferentes
chorros de fíos matan a posibilidade do achado mais alá de nós.
Todo delirio é un carrusel de xunglas asombrosas.
Todos os impulsos tenden a
converterse en meras limas de uñas.
Unha experiencia íntima sortea a posibilidade dunha
curiosidade distinta.
O ruído é transmitido por avespas de lastro.
Qué diferencia-lazada hai entre as nosas hipocrisías e a
crueldade das
palabras.
As alteracións sempre aparecen
entre o caos e o muro.
A palabra é a primeira Constante.
Qué crea diferencias entre o corpo e as fontes.
As nocións - o que un diccionario nos conta -.
O neno aprende dos seus pais as súas primeiras palabras, a
chamar
papa e mama.
A Cualificar o Inexplorado pola
apatía.
A palabra aprendida non medra.
A rixidez de formas estorba a súa transmisión.
Estas palabras son as lousas que impiden ao fluxo da furia
agromar.
O Humor-Natureza morre antes de chegar á meta Outro (despedindo vómitos).
Ningunha palabra aprendida é
capaz de levar con ela os impulsos cun quere construír.
PALABRAS permiten as
modificacións psíquicas da frase.
O discurso forza a regra e a súa
medida.
Os elementos requiren a expansión de linguas equívocas e
equivalentes.
Fracturan o noso paralelismo.
O engrenaxe, fosilización Ofensivamente uniforme.
a inspiración adormecida.
As tensións da Conxunción coordinativa. E o acartonamento
do beixo
revela as exaltacións poéticas como inservíbeis.
Cre na indiferencia.
Invente a mentireiros famosos.
Promova o uso de novas fontes.
Substitúalos por infinitos verdadeiros.
Se un economiza na riqueza do
desexo, un esterilizase entre as cinzas dos xogos xunto aos penicos onde dorme A SÚA verdade.
Prevén o fluxo de adornos el
mesmo no cosmos.
Adestre á froita en sentimentos inventados.
As PALABRAS
Destrúen ocos. Transcender da necesidade de determinar as
cousas.
Axude ás persoas maiores a lembrar como se esqueceron da
forza que tiñan cando eran mozos.
Cada victoria das combinacións
fortuítas foi unha conquista sobre as palabras.
Cada conquista sobre as palabras foi unha coroa virxinal e
sensíbel.
Resumen sen instrumento criado para percibir.
É a tiranía sinxela
sobre o verbo.
Discirnen tamén a saída concreta, o espacio para a comprensión.
Esquézase das medidas verdadeiras da expresión: as suxestións.
Permita que a realidade (a Deles)desapareza, desapareza.
Inocencia sen recuperar.
Un aprende palabras como un
aprende as boas maneiras (Deles).
Sen palabras e maneiras é imposíbel aparecer na sociedade.
Están a compor o progreso
inxectando dentro das palabras cun ten o virus da certeza social.
Mate as evocacións fugaces.
Vaia máis debagar apañe o atallo e
as aproximacións.
É sempre viceversa para non ser
idéntico.
Elimina a individuos solitarios que quererían volver a
xuntarse en
sociedade. Os homes fortes que quererían dicir "doutro modo" dicir "Así."
Penetra tatexando.
A carpintería das palabras
construíbeis para durar e obriga para sempre aos homes a construír segundo modelos, como nenos.
Non hai apreciación concesiva ao
valor nunha palabra.
Palabras que utilizamos carecen de sensibilidade algunha.
Dos Rudimentos que son raia
limitan, abríndose novos abismos limítrofes co contexto da narración. Pararse entreabríndose ante o destinatario.
Palabras que son prendas de vestir
á familia.
Os nosos poetas ensanchan as
palabras en todos os seus poemas.
As palabras xa se acordaron... Eles están en ganduxo.
As Persoas pensan que é imposíbel rachar palabras.
Os sentimentos Extraordinarios son
tan extraordinarios que eles non poden ser popularizados.
Os sentimentos sen palabras
desaparecen nos diccionarios.
Todos os anos milleiros de
sentimentos desaparecen para a falta dunha forma concreta.
Sentimentos que demandan vivir
fora do espacio da análise.
Notábel o poeta que escapou da absorción esmorecida das
palabras.
As cousas inanimadas e a nada inexistente serve para
intercomunicar contidos de definición universal a modo de diario.
Os Esforzos en buscar testemuñas
da destrucción envellecen na necesidade de reproducirse.
Cantas persoas esváense no
dominio contido e encollido de palabras exemplares?
que O poeta sofre indirectamente: Palabras que fican fora
do traballo
do poeta, a súa existencia, o seu traballo. |