Todos os días

Claudia Queiruga
Xan Seom (ilustracións)


...e todo era leito de lonxanía.



están a esperar
como un barco sen mar
respondendo con evasivas
vento do norte
chamaban á porta
ás doce en punto
como para poder respirar

ollaba o peirao
no amencer
estaba todo o bacallau preparado
non entendía de apertas
nin de amor
na mutación do futuro
dentro do rito e o punto