TEQU (ilustración)
Despois
de escoitar a sinfonía número 30 (1774)
de W. A.
Mozart
Así morremos, entón nós morremos.
Morremos todos os días,
estar mortos tan confortablemente.
A media mañá aínda soño e soño ao mediodía
xa alá, deixo de soñar.
no abismo do acabouse da tarde
rebusco no sepulcro anónimo as súas espigas.
A batalla é a casa da nosa alegría.
É de sangue o noso sol.
A morte é a nosa insinuación e siña.
Deixamos á muller e ao neno esquecerse de nós?
Si
un sábese en nós soamente o irse.
Asasínanos tan, Asasínanos tan.
Asasinamos todos os días ao noso desurden na
danza morta.
Irmán, reclínese vostede
pase antes de min, irmán,
son o seu irmán de angustia,
o que debe caerse e morrerse antes que eu.
Non hai musas,
nós non somos crema de nada,
negación
nós somos silenciosos todos os días,
ata que de tanto articular
nos transformamos en huchas valeiras.
O noso punto no espazo
seca o noso pan, é duro recoñece-lo .
Blindados de pétalos
somos o ollomol querido dos deuses.
Agradecémoslle,
nós Agradecémoslle,
Sr. Emperador, que nos siga machucando
pola tolerancia que vostede nos mostra
á hora de morrer asasinados polos seus
inimigos
a súa bondade non ten limites.
O soño recompensa,
desta soidade tan feliz
durmimos suavemente e solitariamente,
ata que vostede nos acorde
co seu espertador informativo
e un día máis, ao acordar,
contemplamos os nosos pobres corpos,
que o céspede cobre.