Eduvixis
Baizo (ilustracións)
1
dubida o noso azar lucrativo está angustiado
quen agora oculta a bandeira ardente no
bocadiño e quen dá volta á sacarrollas
quen agora engana aos antílopes da paixón.
no mar as candeas atordadas co chauvinismo o
abuso e o encurvado
implorando a axuda dos himenópteros
o dubidar da dúbida da dúbida
que o noso azar bimotor mais santo e mellor
está momificado a dúbida está mutilada
eses herbarios confunden ás campás
se hai unha que expresa o seu nome só nos fica
continuar co suspiro néscio
Ti dubida dúbida dubida
porqué nos inventaron luceiros ou esa cadea de
auga
nun caloroso día no que o vento preme as
perspectivas con luz tan negra
ladrillo transparente para facer soar no
tambor o laio da natureza rochosa
neste intre secamos as nosas cadeas ao sol
e os felinos son haloxéneos nas columnas do
lume
2
agora trevos dentro do tempo
o smóking negro e sen dono debuxa encima dos
compases e das rodas dos carros
que empurraron a aqueles que obrigaban a
comerse as poucas
na mesa descarnada que o anxo da ben na súa
deserción abandono viva para ti
se os cabalos tentan o desexo das monxiñas
explica como nos trata así o espello?
a súa bufonearía se converte nas chemineas de
todos os holocaustos actuais
nobre troca ziguezague que é benestar e sen
embargo se acabou
ata se converter nun tráfico clandestino de
carne viva
para as carnicerías do futuro
3
nos púlpitos da auga se xulga ás etiquetas
se apartan para demostrar de o que son capaces
a historia coas barbas e os elos defectuosos
do diamante
montañeiro que a metade da súa escalada
resolla ollando cara o cume
a balea nada cortada pola metade convertida en
podio
o león inmenso do alcohol a espátula dos
serrallos
nos falan da radioactividade do aluminio
as mulleres do harén bocexaron sete veces
e demostrou en que se converteron os seus
muros ante o antollo
saqueador en busca das coletas das novicias
que se desorientan e se descalzan dentro do
seu electroimán de Madalena
a súa semente e luxuria le nos sisos do
rastrexo
costureiras da morte os ollos do asterisco e
un carreiro por inaugurar
despois de que a xelatina das súas contas
afervoadas polo amañecer
se cozan no forno da furia
bailasen os apeiros do burro o redor da
botella cortada
detrás ficasen os caídos na invasión do seu
azar
mortos como escamas de coiro
trasbordantes armazóns de mortos deron volta
ás raia dos desembarcadoiros
como o ianqui hereditario co seu papel pintado
ata do sangue e o matricidio
tiña sete veces rotos os seus movementos
no profundo e separado se izan as ancoras
finalmente o mar atreveuse co biscoito anémico
dos compases
glaucoma dos anxos dados a volta nos seus
arpóns
os seus glandes observados polos mouchos antes
de dar boa conta deles
os paxaros colgaron o seu espellos na curva da
vulva do arrecife
colgaron os seus espellos da vulva como
tentación da carne
a crema soamente nas súas peles
do expulsado soamente en a súa cidade pequena
querida Xerusalén enceran -pupila para
suspender foinos permitido
4
das bombas as nubes noctámbulas solemnemente
aos bolsos do coiro e da pedra
as grúas xigantes de louza enrodelan lavercas
ao helicóptero en pleno voo
esas area apiñada en dunas están ennovelando
como unha mada de la
punzón que tardaba en se disipar e estorbaba
ás mecas da amnesia dos respaldos
dos ríos é en si mesmo como se se tratase do
algodón
esas candeas famentas quentes en forma de
torneira
e as traccións do drama afastado noticias que
levan no leitoso pixama
a inscrición asfixiante do bacallau e na trama
condúcese irrecuperábel
as cidades sérranse dos pés
regálannos as torres da igrexa soamente
que a liberdade movemento se completa nos
sótaos
polo tanto tamén non obriga ás poutas da
antena e a non ser xacemento para sacar as costuras
5
aínda que a lúa eu como un espello oposto -
colgou danos eu que o anxo no ollo
nas táboas acumula sagacidade e os chocolates de vostede ás plantas
en tais saltos de algunha maneira as súas flores
nas táboas acumula sagacidade e os chocolates de vostede ás plantas
en tais saltos de algunha maneira as súas flores
fose dos leóns acaban ante a porta das súas
casas que describen con auga
conservan completamente o diamante entre as
poutas
os mantelos do desgaste dos lideres da madeira
os zapatos do desgaste dos paxaros da madeira
os paxaros son completamente eco
incesante os lapas a eles aos ovos dos seus
corazóns pequenos
rodan no seu suporte solar na lapa do camiñar
os riscos da cadea do dormitorio de tal
maneira a chaman
o cabaleiro que o deus se cae desde o ceo roda
dentro
tais pasos son de tal forma os seus enganches
en graos negros
en xaneiro neva en grafito na pele da cabra
en febreiro o mañuzo da luz e do branco xiz
brancos demóstrao con unha simple marca dun
asterisco
no balsámico paseo do o anxo mentres vai
estrangulando os ladrillos que vacilan
con un alboroto afastado lonxe
e o asterisco fai pivotar na súa loita
e as flores do retén do vento confúndense na
súa cadea
e as princesas cantan nas súas potas de fume
quen se apresura nas asas de torpezas pequenas
e os mañás ventos despois