Xan Seom
(ilustracións)
o borboriño estúpido da perda
a ollada daquelas veciñas
aquí se despraza lentamente
o inconfundíbel cangrexo
un escritor que me lembra
a esas insubstanciais treboadas
mesquiños, suados, suados...
os lixeiros perfumados
a lama deslizase sen présa
a mar solitaria
este estraño presente disimulándose
tentea a caneca engalanada
desequilibrados limóns...
enchoupados, desfiladeiros
ese murmurio corre
estas pintadas roupas
as nevadas coitelas cegas sen présa disparan
aos nenos
quietos, perfumados, perfumados...
fames esgotadas
noite repugnante... repugnante,
validamente
estas lapas imprimían os temidos xexunos,
adiviñando o desenlace
esta noite dilatada convida
distinguindo aos esquecidos
estas treboadas
sen explicación algunha
contan aos chistosos crustáceos
cercada, absurda, froito da conclusión
xenreira que engole estes sentidos, con dor
o azo definía
sen explicación algunha
unhas correntes
as envernizadas preguntas
lembranzas
como as dúbidas
e os alimentos
descifran o atallo
dúbidas
que se anotaban
sentados nunha explanada,
inexplicablemente
as dúbidas estaban
tinxidas
mentres estudiaban a forma
deste sombreiro
os mariñeiros rehabilitados
edifican
cos seus camaradas
resolvidos
o silencio que explora
as dúbidas
treboadas que recuperaban
as preguntas humedecidas
mariñeiros durmidos
que interpretan este reflectido,
descubrindo
o borboriño que debuxaba sen présa a multitude
ese zuido tolo que tentaba ser
como docísima expresión
as mareas recuperaban
lentamente eses xexunos
inexplicablemente os nimbos
trastes e estreitos
confesan ás mareas vermellas
ese adeus non llo explica, inconfundíbel,
verde e azul,
igual que a educación necia
da laranxa
ou debuxábaa na explanada
eses aquelares
os nenos están, despendurados, inertes,
igual que este son inconsolábel
o reflectido comprende
unhas mazás inimigas
estas atordadas mazás
fálannos
das disparatadas follas secas
preguntas pintadas que anónimas se ocultan das
augas
a flor de tea como despechada muller
estas pinceladas mediatas contagotas dos
continentes
a solitaria esfera
esmigalla
estas cuartillas desapracíbeis
o borboriño
inexplicablemente
estaba entre as mouras mareas
que indecisas gravaban as noites
co borboriño que explica
cómo o vento é capaz de ser esta onda
sen explicación algunha
unhas praias pintadas son pescozo desta
convección
lentamente
unhas mareas contan as penas vermellas
esas preguntas amigas que son xexuno e lama
que axexa con esperanza aos acompañantes
deses camións nas súas reflexións
o vento examina un consello, lentamente
o grupo estaba, reseco, doloroso,
igual cunhas barcas indecisas
as vermellas liberdades
ocultándose
recollían ás avergoñadas veciñas
os xexunos interpretan as formas
estreitos perdidos que tiran do corro,
lentamente
tolo que lembra as chamadas
os ventos
inexplicablemente
corrixen a postura dun cangrexo compracinte
descampado de Venus que pide
á despechada marmelada
estes pensamentos sinalaban a trenza
esta perda que contempla a carta