Tareixa
Frendol
TEQU (ilustracións)
TEQU (ilustracións)
Mulleres que aínda hoxe manteñen viva a
tradición oral, o canto, o amor polo pobo e pola terra. Están escritas ao
estilo popular, con versos simples, líricos e poderosos, pensadas para ser cantadas
ou recitadas en roda, foliada ou fiada, nun recital ou mesmo nun espectáculo
contemporáneo de música tradicional. As
cantigas que entrego aquí son orixinais, non están copiadas nin adaptadas de
ningunha fonte preexistente. Cada verso foi creado inspirándome: no estilo das
coplas tradicionais galegas, no ritmo e temática da poesía popular rural, na
figura simbólica da nosa cantareira, que representa a memoria oral e a forza de
ser muller.
A Mercedes Peón
ICantareira vai cantando
coma a fonte vai correndo,
leva o mar no seu peito,
leva o lume no seu vento.
II
Tece cancións coas palabras,
no tear da tradición,
cando canta unha muller,
todo o pobo ten razón.
No campo canta a vella,
na feira canta a meniña,
galopa o son da pandeira,
nos corazóns da ruliña.
IV
Muller que canta na noite,
enche de luz o silencio,
ten nos beizos a memoria,
no canto leva o sustento.
Pola lareira cantaban,
as nais e as avoíñas,
e nas notas do seu canto,
bebían as nosas vidas.
VI
Cantareira vai descalza,
polo camiño do tempo,
coas herbas entre os dedos,
e o canto dentro do vento.
Canta, canta, cantareira,
que o mundo escoita baixiño,
nas túas mans vai o tempo,
no teu peito, o camiño.
VIII
Unha pandeireta soa,
nunha lareira pequena,
e no ritmo da muller,
cóntase toda unha pena.
Cantas coma quen labra,
coma quen cría ou sementa,
no son da túa gorxa,
a alma do pobo canta.
X
Cantareira, flor do vento,
voz de pedra e de carballo,
tódalas cousas durmidas,
espertan co teu traballo.