Xan Seom (ilustracións)
Estou vivo no
meio da prosa gratuíta e os latexos que piden socorro
e sen querer
parase o corazón
de tanto esperar
distintas inmortalidades
estafadas
un ombro ispo de
muller
sobre o que cae a
sal do mencer
libre
riscándose
como o acabar
do día
soñei co teu
pescozo
co inverno e
cunha imposíbel despedida
fuxitivo
perdín o
termómetro dos dedos
e agora
o cabo
e agora
é o hoxe mesmo
dun intre